Het paardendal verhaal - hoofdstuk twee/ deel twee

Weer een nieuw stuk met keuze twee erin verwerkt!

vervolg
Hij was nog geen tien minuten de deur uit of we hoorden iemand schreeuwen. Verschrikt keek ik op. De paarden begonnen wild te hinniken. Mijn nekharen gingen ervan overeind staan.
“Laten we kijken wat er aan de hand is,” zei Sue ongerust. Ze stond al op om naar de deur te lopen. “Niet zonder touw,” zei Kim die de trap op liep en terug kwam met een touw. Toen vertrokken de twee dames.
Rana begon te ijsberen en ik keek uit het raam of ik daar iets kon zien, maar het veld was leeg.
Yara ging iets schoonmaken om zich bezig te houden. Toen het te lang duurde, besloten ook de andere twee meiden een kijkje te gaan nemen. Ik wilde niet alleen achter blijven en ging met ze mee. Met een knoop in mijn maag van angst klom ik via de touwladder naar beneden.
Daar zagen we de paarden wild heen en weer rennen. Sommigen hinnikten schel of bokten in combinatie met steigeren. Bram, Kim en Sue waren nergens te bekennen.
“Help!” riep iemand om hulp. “Help!”
“Het komt daar vandaan!” zei Yara die naar links wees.
“Niet de Wilde Stroom,” kreunde Rana.
“Ik mag hopen van niet,” zei Yara met een bezorgd gezicht. Ze begon de kant op te lopen waar ze het geluid gehoord had.
“Help!” klonk het opnieuw. “Help me toch!”
Zo snel we konden renden we er heen.
We kwamen bij een rivier uit. De stroming was sterk. De golfjes braken tegen de rotsen die in groepjes in de rivier laten. Toen we dichterbij kwamen, zag ik iemand zich wanhopig vasthouden aan een steen.
“Bram!” riepen Rana en Yara geschrokken. Bram probeerde op één van de stenen te klimmen, maar de stroming was te sterk. Hij werd kopje onder geduwd.
Kim en Sue waren er ook. Sue was net bezig het touw om haar middel vast te knopen toen we hen konden helpen.
“Ben je gek?” vroeg Yara toen Kim snel uitlegde wat hun plan was. “De stroming is hier veel te sterk!”
“We moeten het proberen,” hield Kim vol. “En Sue is een goede zwemmer.”
“Ik ben het er niet mee eens. Ook al is Sue een goede zwemmer, zelfs zij zal niet tegen deze stroming op kunnen.”
“Heb jij een beter plan dan?” snauwde Kim terwijl ze Bram nerveus in de gaten hield.
Dat had Yara niet. Sue stond klaar om in het water te springen.
“Kunnen de paarden ons niet helpen?” vroeg ik toen.
Ze keken me niet-begrijpend aan.
“Jullie legden me uit dat alle paarden hier een speciale kracht bezaten toch? Kunnen we de paarden niet om hulp vragen om hun krachten te gebruiken om Bram te helpen?” legde ik toen snel uit.
Ze schudden hun hoofd.
“Dat zal niet gaan,” zei Kim.
“Hoezo niet?” wilde ik weten.
“Omdat hun magie niet op die manier werkt,” legde ze uit. “Ze kunnen hun krachten alleen voor de natuur gebruiken. Ze kunnen alleen iets laten groeien, schijnen en helaas ook dood laten gaan.”
Ik zuchtte geërgerd.
“Wat heb je dan aan die paarden?” vroeg ik geïrriteerd.
“Help!” Bram had geen kracht meer in zijn armen. Hij was gedwongen los te laten en werd met de stroming mee gesleurd. Daarbij ging hij een paar keer kopje onder. Hij wist gelukkig de kracht te vinden die hem hielp weer naar boven te komen.
“Houd vol!” riep Kim die bang begon te worden.
“Oke, ik ga erin!” riep Sue die zich niet meer in kon houden. Ik hield haar tegen. Ze keek me met fonkelende ogen van woede aan.
“Jij gaat er niet in,” zei ik streng tegen haar. “Maak het touw los, ik heb een ander idee,” voegde ik er aan toe toen ik zag dat Sue niet mee wilde werken.
“Wat was je plan dan?” sneerde ze. “Wil je er soms zelf inspringen?”
“Nee natuurlijk niet,” zei ik geduldig. “We gooien het touw naar Bram en dan trekken we hem er met zijn alle uit,” legde ik uit.
Sue sloeg zich voor haar hoofd. “Dat we daar nog niet aan gedacht hadden,” zei ze boos op zich zelf. Snel maakte ze de knoop los. Met het touw in haar hand rende ze met Bram mee. Ik rende achter haar aan.
“Gooi!” riep ik naar haar toen ze dicht bij Bram was. Ze luisterde en gooide het touw naar de jongen.
“Pak het touw!” riep ze tegen hem. Bram probeerde het touw te pakken. Na drie keer proberen was het hem gelukt. Sue werd bijna het water in getrokken. Ik wist net op tijd een helpende hand te bieden.
“Kim, Rana, Yara! Help eens even!” riep Sue vermoeid. De meiden reageerden meteen.
Bram botste bijna tegen een nieuw groepje stenen aan. De stenen hielden hem tegen. Daardoor konden we met alle kracht die we hadden hem uit het water krijgen. Vermoeid klom hij met behulp van Sue en Kim weer op het land. Hij liet zich op zijn rug vallen en hijgde.
Opgelucht liet ik het touw los.

Hoe is Bram in het water terecht gekomen? Vertel jouw manier en wie weet zie je jouw uitleg volgende keer in het Paardendal terug!

geen bronnen bekend

Deel op facebook