[ARTIKEL] De Shire

Voorwoord

Altijd al eens op een groot paard willen zitten, maar wil je ook eens wat anders dan de warmbloeden? Houd je van buitenritten of mennen en zoek je toevallig een nieuw paard? Denk dan eens aan de Shire. Wil je meer te weten komen over deze vriendelijke reus? Dan ben je aan het goede adres, want het artikel van deze maand gaat over de Shire!

Geschiedenis

Van oorsprong komt de Shire uit Engeland, waar hij vanwege zijn goedmoedige karakter bekendstaat als de ‘Gentle Giant’. Het is een groot trekpaardenras met een stukje Nederlands bloed in zich. Pas in de 17e eeuw noemden de mensen dit grote trekpaard een Shire. Daarvoor stonden ze bekend als The Great English Horse en waren ze een mix van lokale merries en Vlaamse trekpaarden die in de 15e eeuw naar Engeland waren gekomen. In de 16e eeuw kwamen de Nederlanders met Friese paarden naar het land om het moerasgebied te bewerken. Tijdens hun verblijf in Engeland hebben de Friezen ook meegeholpen aan het ontstaan van de huidige Shire.

Uit deze mengelmoezen ontstond het Old English Black Horse. Een van de belangrijke mensen in het verbeteren van het ras was Robert Bakewell. Hij was een ondergewaardeerde landeigenaar, maar was een van de eersten die selectief begon te fokken. Meneer Bakewell deed iets wat ongebruikelijk was in die tijd: hij liet zes merries uit Vlaanderen naar Engeland brengen. Deze aanpak was bijzonder omdat men er vroeger van uitging dat een ras verbeterd werd door de hengsten en niet zo zeer door de merries. Door deze nieuwe methode werd de eerste ‘Bakewell Black’ geboren.

De Bakewell Blacks zorgden voor nog meer nakomelingen en op een gegeven moment ontstonden er twee types paarden: het Fen- of Lincolnshire-type en het Leicester- of Midland-type. Het Lincolnshire-type had veel behang (een ander woord voor de manen en de haren aan de onderkant van de benen) en was een groot, zwaar paard in tegenstelling tot de Leicester. Ook had de Leicester meer uithoudingsvermogen dan het Lincolnshire-type.

De Shire die we nu kennen werd pas in de 18e eeuw echt erkend. Het Packington Blind Horse wordt als de stamvader van het ras gezien en was een Leicester-type.

Stamboek

In 1878 werd de English Cart Horse Society opgericht. Hierin werden maar liefst 2381 hengsten geregistreerd en waren bloedlijnen tot aan het jaar 1770 terug te vinden. In 1884 werd de naam veranderd naar English Shire Horse Society. De English Shire Horse Society bepaalt onder andere de voorwaarden waaraan een Shire moet voldoen om geregistreerd te mogen worden. Zo mag een merrie al vanaf 1.63m hoog zijn, maar moeten hengsten een minimale stokmaat van 1.73m hebben. Ook de kleuren voor de Shire zijn door deze Society bepaald. Hengsten zijn zwart, bruin of wit en mogen geen overheersende witte vlekken op hun lichaam hebben. Roan- (waarbij er witte haren door de vachtkleur zitten) en voskleurige hengsten zijn niet toegestaan. Bij merries is roankleur echter wel toegestaan.

Het gebruik

Dat de Shire een ridderpaard geweest zou zijn is een van de bekendere fabels. In de middeleeuwen bestond de Shire immers nog helemaal niet. Bovendien was de Shire niet snel en wendbaar genoeg geweest voor dit werk. De Shire werd vroeger gebruikt voor landbouwwerk en het trekken van zware paardenkarren. Er liepen tot na de Tweede Wereldoorlog wel honderdduizenden Shires in Engeland rond. Na de oorlog werden veel paarden vervangen door machines. De trekpaarden werden met duizenden tegelijk naar de slager gebracht en daardoor was er bijna een eind aan het ras gekomen.

Gelukkig wisten ze de Shire te redden. Het ras is hierna iets in uiterlijk veranderd doordat men Clydesdales met het ras begon te kruisen, waardoor ze iets lichter van bouw werden. Ook is het behang aan de benen veel minder dik dan het vroeger was.

Tegenwoordig wordt dit ras veel als recreatiepaard gehouden. Buitenritten en mennen lukt prima en ook als dressuurpaard doet de Shire het lang niet slecht. Het is een rustig paard dat graag leert en voor je wil werken. Kortom: wat wil je nog meer?

geen bronnen bekend

Deel op facebook