---
Endurance is een tak van de paardensport waarbij ruiter en paard lange afstanden moeten rijden en daarbij moeten beide fit en gezond blijven. Omdat deze discipline niet zo bekend en populair is in Nederland, wil ik het graag onder de aandacht brengen door jullie te vertellen over de endurance scoutingdag van zaterdag 12 november. Hopelijk maak ik een aantal van jullie dan ook enhousiast!
Even kort over de dag in het algemeen:
In Nederland is door Audevard (een Frans bedrijf die medicijnen voor paarden maakt) een 'perspectievenplan' opgezet voor jonge ambitieuze enduranceruiters die internationaal wedstrijden willen gaan rijden. In dit plan krijgen deze ruiters begeleiding, advies en af en toe training om naar dit doel toe te werken. De scoutingdag is bedoeld als evaluatie voor mensen in het plan en als auditie voor nieuwe kandidaten. Ik deed auditie en deel hieronder mijn verslag:
De dag begon al vroeg. Paard moest om 7.00 in de trailer staan, omdat we om 9.00 op het KNHS centrum in Ermelo werden verwacht. Na een voorspoedige rit kwamen we aan en brachten we paardlief naar een lege stal die we gehuurd hadden. Tijdens het poetsen kwam een van de endurance mensen naar me toe om te vertellen dat ik niet zenuwachtig hoefde te zijn en vooral plezier moesten hebben. Dit was immers geen Rabo talentenplan en wat zij het belangrijkste vonden was dat je zichtbaar wat zou doen met hun aanwijzingen. Dat moet wel lukken, toch?
Om 10.00 was het tijd voor het eerste beoordelingsmoment: de dressuurles. Ik reed samen met een ander meisje en we moesten vrij simpele oefeningen laten zien zoals overgangen, tempowisselingen en stelling naar binnen op de volte. Wat hier als belangrijkste naar voren kwam was onze houding. Hoe beter je op je paard zit, hoe minder energie het jouw paard kost om in balans te blijven en hoe langer hij inspanning vol kan houden. Commentaar van de instructrice was vrij positief, ik moest er alleen op letten dat ik mijn handen goed naar voren blijf houden en rechtop blijf zitten, omdat ik de neiging heb naar voren te zitten en mijn ellebogen op slot te zetten als mijn paard nerveus wordt. Het was leuk om te merken dat je tempo goed kunt bepalen door naar voren of achteren te leunen! Voor sommigen misschien allang bekend, maar toch een leuke aanvulling op de hulpen.
Om 10.45, na de dressuurles, kregen we terreinles. De betekenis voor de endurance hierbij is dat je op veel verschillend terrein rijdt en hierbij moet aanvoelen hoe hard jou paard dan kan gaan. We begonnen met een paar oefeningen op het crossterrein. Opstapje en afstapje leren op een lage opsprong, daarna hetzelfde met een waterplas ervoor, en daarna een met balken omringd waterbakje in- en uitstappen. Mijn paard vond dit ontzettend leuk. Terwijl ze normaal gesproken een held op sokken is moest ze zelfs het arabiertje vertrouwen geven die er wat meer moeite mee had. Vervolgens verhuisden we naar een groot grasveld, waar we neus aan neus naast elkaar moesten rijden en daarna elkaar in draf inhalen. Helaas ging dat bij mij niet zo goed. Mijn paard is gewend om op grote velden een galopje te pakken en dat mocht ze nu niet. Ze maakte zich steeds bozer waardoor ik uiteindelijk na 3 bokbuien het advies kreeg om uit te stappen terwijl de andere ruiter nog even een galopje liet zien.
Om 11.30 stapten we terug het hoofdterrein op voor de veterinaire keuring en beoordeling van de hoeven. De dierenarts keek en voelde naar de spieren van de hele rug, beoordeelde de stap en draf, en deed aan alle vier de benen een proef waarbij hij de benen een aantal seconden heel ver boog en het paard dan binnen een aantal drafpassen weer zuiver moest lopen. Dit was allemaal prima behalve een beetje stijfheid in de lendenen. De hoefsmid concludeerde over de hoeven dat ze al ruime tijd zonder hoefijzers loopt (klopt! Al haar hele leven), en dat de ietwat ongelijke slijtage normaal was. Ook positief dus gelukkig. Wel moest ik eraan denken dat op langere afstanden uiteindelijk wel hoefbescherming nodig zal zijn.
Om 12.30 kregen we lunch aangeboden en werd een presentatie gegeven over het paard als atleet. De verschillende typen zuurstofverbranding, de capaciteiten van paarden (wisten jullie dat een mens tot 8 keer zoveel meer zuurstof op kan nemen bij het sporten maar een paard wel 100 keer?), de verschillende typen spier en voeding voor een sportpaard.
Om 13.30 kwam het laatste onderdeel: het motivatiegesprek. Ik had een super glad praatje voorbereid, maar uiteindelijk bleek het vooral een gesprek waarbij mij werd uitgelegd wat het internationaal starten inhoudt, wat ervoor nodig is aan kwalificaties en dergelijke, hoeveel het kost, op welke termijn het haalbaar is en welke afstand mijn paard zou kunnen halen. Internationale wedstrijden voor junioren onder de 21 zijn 120 km, voor senioren 160 km. Mij werd verteld dat mijn paard 120 km zou kunnen maar dat ik voor de 160 km echt een arabier moet hebben. Echter ik ben eigenwijs en mocht ik in het plan worden opgenomen, gaan we wel zien hoe ver we komen!
Bedankt voor het lezen en mocht je nog vragen hebben of geïnteresseerd zijn in endurance mag je me altijd een pb sturen!
Groetjes,
Meradia
Wil je reageren op dit artikel? Ga dan naar dit topic:Klik!