[Dagboek] De avonturen van Elvon

Hai, mijn naam is Elvon en ik ben een boerenpaard. Samen met mijn baas Jacob en bazin Nanda beleven we spannende avonturen en er is aan mij gevraagd die met jullie te delen. Mijn baas en bazin voelden er eerst niets voor, maar ik vond het meteen een goed idee, want wie wil er nou niet weten wat een paard als ik allemaal kan? Nou, genoeg geklets over mij, laten we nu maar snel beginnen met het echte werk!

Ja, jullie lezen het goed, mijn dagboek heeft een nieuwe titel. Waarom? Zeg nou zelf, die andere kon toch echt niet? Ik weet niet waar mijn baasjes met hun hoofd zaten toen ze die titel kozen, maar goed, gelukkig heb ik daar nu verandering in kunnen brengen.

De vorige keer had ik jullie al een beetje uitgelegd waar ik vandaan kom en hoe ik er uit zie, dus daar hoef ik jullie je nu niet mee te vervelen toch? Belangrijker was die enge man die op een dag bij de boerderij van mijn baas kwam. De oogsten werden minder en minder en wat bleek, deze man dwong mijn baas om alles wat hij verbouwd en geoogst had, af te staan en dat hij anders zijn boerderij kwijt zou raken als hij dat niet deed. Dat is toch te gek voor woorden?
Nando huilde bij mij uit en ook de boer was stiller dan normaal toen hij mijn stal schoonmaakte.
En dan kwam de winter er ook nog eens aan......
Nanda en Jacob vroegen zich af hoe ze dat moesten overleven.

Ze fluisterden veel, al voelde ik de spanning die ze hadden en al dachten ze dat ik het niet door had, ze keken verdacht veel mijn kant op tijdens zulke momenten. Ik dacht er toen niet veel bij na en deed ondertussen mijn ding.
Op een dag nam moeder mij apart en deed ze iets heel geks: ze ging afscheid nemen.
''Wees niet bang, kleine man, maar ik ben blij dat ik jou heb mogen leren kennen. Blijf zoals je nu bent en dan komt alles goed,'' zei ze wat treuriger dan ik van haar gewend was.
''Waar heeft u het over? We blijven toch wel bij elkaar?'' vroeg ik angstig.
Mijn moeder schudde haar hoofd.
''Helaas, was het maar zo, maar er komen moeilijke tijden aan en dan moeten er moeilijke keuzes worden gemaakt,'' legde ze uit, ''daarom neem ik nu alvast afscheid, want er komt misschien een moment dat we dat niet meer kunnen doen en dat zou ik heel, heel jammer vinden.''
''Moeder, u maakt mij bang,'' zei ik jammerend.
Ze legde haar hoofd troostend op mijn schoft.
''Je hoeft niet bang te zijn, kleine man,'' zei ze sussend, ''ik zal er altijd voor je zijn, waar je ook naar toe gaat en ik niet met je mee kan. Ik zal altijd over je waken.''
Ik kon niet geloven dat mijn moeder er op een dag niet meer zou zijn en vergat het afscheid daarom ook maar heel snel. Ze was er nu nog en daar maakte ik dankbaar gebruik van. Na het kroeluurtje daagde ik haar uit voor een race wedstrijd die ze niet kon weigeren. Ik stelde namelijk voor dat de winnaar alle appels zou krijgen en wie wil dat nou niet?

Nou, ajuus, ik moet even een wedstrijd winnen, jullie duimen wel voor mij, toch?
Wedden is toegestaan!

Groetjes
Elvon

Ps, het wedden kan in dit topic: Topic: Verhaal: [dagboek] Elvon, het boerenpaard

geen bronnen bekend

Deel op facebook