Een tijd geleden kwam de vraag of er weer een vervolg verhaal kwam.
Mijn inspiratie raakte op, maar dit idee met NaNoWriMo in zicht stond mij wel aan. Daarom ben ik voor jullie achter de schermen aan de slag gegaan. Daar is uiteindelijk Beschermer van de paarden uit geboren. Dit verhaal gaat over een ruitervolk die wel een hele speciale band met paarden heeft. Ze bemoeien zich niet met anderen en delen hun geheim niet graag. Ze konden iedereen buiten de deur houden, tot er iemand op bezoek kwam die zo jaloers was en die besloot dat hij en hij alleen van de band gebruik mocht maken. Hij zette alles op alles om dat voor elkaar te krijgen. Zou het ruitervolk de buitenstaander tegen kunnen houden? En wat is die band precies? Daar kunnen jullie vanaf nu achter komen. Elke dinsdag zal ik een nieuw stukje plaatsen.
----------------------------------------------
De beschermers van de paarden - de laatste wens
proloog
De zon was achter de horizon verdwenen. De paarden stonden rustig in het graslandschap van Rhovon te grazen. Rhovon was een bergachtig landschap met hier en daar grote grasvelden, moerassen en heide gebieden. Hierdoor was het land op sommige stukken erg verraderlijk. Eén verkeerde beweging en je verdwaalde. Rhovon was één van de vijf provincies van Nederin en ook de grootste. Vanuit de bergen stroomden twee rivieren die het land in drie ongelijke stukken verdeelde. Het leven was er niet makkelijk. De zomers waren er heet en de winters waren te koud. De wind blies de sneeuw steeds eerder van de bergen. Hierdoor wilde er eigenlijk niemand in Rhovon wonen. Niemand, op een paar mensen na die zichzelf de Zilverdauw noemden.
De Zilverdauw was een klein ruitervolk. Ze leefden van de jacht en kenden het land als geen ander, want de Zilverdauw verbleven niet op één plaats. Onder leiding van hun stamhoofd, Loag Zilverdauw, trokken ze van de ene plaats naar de andere. Soms bleven ze er maar één dag, soms meerdere. Het lag er dan net aan hoeveel eten en drinken er op dat moment te vinden was.
Ze sliepen in grote tenten die ze zo ontworpen hadden dat ze makkelijk op te bergen en later weer op te zetten waren.
De Zilverdauw waren erg op zichzelf en wantrouwden iedere vreemdeling die in het koninkrijk Nederin woonde. Naar elkaar toe waren ze heel behulpzaam. Iedereen kende elkaar en wist wie bij welke familie hoorde. Ze wisten wat ze aan elkaar hadden en wat er van ze verwacht werden. Het ruitervolk kreeg hulp van de paarden. De paarden waren alles voor ze en liepen gewoon los door het kamp. Wanneer er gewerkt moest worden, hielpen ze. Ze leerden hun veulens hoe het leven eruit zag en wat er van ze verlangd werden. De kinderen van het volk groeiden samen met de veulens op waardoor ze een nog sterkere band met elkaar kregen. Dat was nodig, want het leven was al zwaar genoeg.