Het paardendal verhaal - hoofdstuk twee/ deel vier

Ja jullie lezen het goed, een extra stukje voor hoofdstuk twee!
Veel leesplezier!

Toen ik in de boomhut terug was, zag ik dat Bram andere kleren had aangetrokken en een mok thee in zijn handen had. De vier meiden hadden het zichzelf aan de picknicktafels gemakkelijk gemaakt.
“Weer een beetje opgewarmd?” vroeg ik toen ik bij hen kwam zitten. Bram knikte en nam een slok thee.
“Maar ik blijf het vreemd vinden hoe je in dat water bent beland,” vond Kim. “Jij weet toch als geen ander dat het verraderlijk glad is bij die oever?”
“Zelfs de mensen met de meeste ervaringen maken blijkbaar fouten,” zei Bram schouderophalend.
“Weet je al waarvan de paarden zo schrokken?” vroeg Yara die haar haar uit een vlecht haalde.
Bram zuchtte en schudde zijn hoofd.
“De dader was al weg voordat ik beneden was. Ik rende achter hem aan en toen gleed ik uit bij die oever. Het laatste wat ik hoorde was deze zin: “Ik zal die munt krijgen! De wereld is van mij!” en toen viel ik. Ik had alle aandacht voor mezelf nodig om nog op de dader te kunnen focussen,” legde Bram uit.
“Over de munt gesproken, overmorgen is het volle maan,” hielp Sue hem herinneren.
“Dat klopt,” zei Bram. “Dan zullen we extra waakzaam moeten zijn.”
Ik keek hen niet-begrijpend aan. “Wat is er dan met volle maan?” vroeg ik.
“Dan gaan de paarden aan het werk,” legde Bram uit.
“Alleen wanneer de maan voor de zon staat of helemaal vol is, kunnen de paarden hun krachten gebruiken. Daarom konden ze ons niet helpen om Bram uit het water te krijgen,” legde Kim uit.
“Nu jij hier bent, verwachten we dat je met ons meewerkt,” zei Bram. “Het is onze taak om de paarden tegen alles en nog wat te beschermen als zij hun werk uitvoeren.”
“Daar zeg ik geen nee tegen,” zei ik vastbesloten. Ik wilde de paarden maar wat graag in actie zien.

geen bronnen bekend

Deel op facebook